Ο χρόνος είναι

TOTE

Όταν όλο και λιγότερο ξέρεις,
όταν ίδιο χνάρι χαράζεις
σ’ όποιον δρόμο κι αν πάρεις,
όταν απ’ όλα που υπάρχουν
για ένα δυο μόνο κλαις
και πεισμώνεις

είναι αυτό να παλιώνεις;

Όταν μόνος σου ψάχνεις
ό,τι χάνεις με άλλους,
όταν όλο πια μετανιώνεις
κι όλο πια περιμένεις,
όταν με τα δάχτυλα
αντί να αγγίζεις μετράς

είναι αυτό να γερνάς;

Όταν έξω ιδρύει το βράδυ
τρυφερή διακινδύνευση
κι όλα εδώ αρχίζουν ξανά
στρεβλά κι ανθρώπινα
μα εσύ κουράστηκες πια
για να θέλεις

είναι αυτό να πεθαίνεις;

“Παρότι η θεματική αφορά όλως ατομικό βίωμα (μολαταύτα συλλογικό αφού πανανθρώπινο) η συλλογή συνιστά δείγμα μιας ποίησης που επιμένει στην αμεσότητα, στη συναισθηματική μέθεξη του αναγνώστη, στο «να μιλήσω απλά», με τρόπους δοκιμασμένους από μια γόνιμη παράδοση. Θεωρώ λοιπόν ότι το σημείο αιχμής της ποίησης της Κοτίνη είναι η ικανότητα να πραγματώνεται η μετακίνηση από την εικόνα στην διάχυτη συγκίνηση και μάλιστα με τα ελάχιστα υλικά, τέτοια που η ποίησή της   ελάχιστα κρυπτική να γίνεται άμεσα οικεία”.

Βαρβάρα Ρούσσου, oanagnostis.gr

“Στο βιβλίο μάς κερδίζει προπάντων το συγκεκριμένο, η μικρή ιστορία, ο τόπος, τα πρόσωπα, το καλειδοσκόπιο των ανθρώπινων στιγμών. Το ποιητικό σχόλιο, με όλη του την ευφυΐα και τη δεξιοτεχνία, έρχεται, για εμένα, σε δεύτερη μοίρα. Προβάδισμα έχει η σκληρότητα, την οποία η ποιήτρια τιθασεύει και γλυκαίνει”.

Μαρία Τοπάλη, Η Καθημερινή

€9.00

Σε απόθεμα