Το ρούχο του διαβόλου, Μία ιστορία για ρίγες και ριγέ υφάσματα

Είναι αμέσως ορατό. Δηλώνει τη διαφορετικότητα, ξεχωρίζει τους «ανέντιμους» ή «μιαρούς» από τους «τίμιους» πολίτες. «Στο τέλος του Μεσαίωνα, ένα ρούχο με ρίγες καταδεικνύει όλους αυτούς που έχουν τεθεί εκτός κοινωνικής τάξης είτε λόγω κάποιας καταδίκης (πλαστογράφοι, παραχαράκτες, επίορκοι, εγκληματίες), είτε εξαιτίας μιας αναπηρίας (λεπροί, μωροί, τρελοί), επειδή ασκούν κάποια κατώτερη ασχολία (υπηρέτες) ή ένα ατιμωτικό επάγγελμα (περιπλανώμενοι, αοιδοί, πόρνες, δήμιοι, με τους οποίους η εικονογραφία συνδέει συχνά και άλλα τρία επαγγέλματα: τους σιδηρουργούς που είναι μάγοι, τους κρεοπώλες, γιατί είναι αιμοσταγείς, και τους μυλωνάδες που αποθηκεύουν το αλεύρι και αφήνουν τον λαό να πεινάσει), είτε τέλος επειδή δεν είναι χριστιανοί ή έχουν απαρνηθεί τον χριστιανισμό (Μουσουλμάνοι, Εβραίοι, αιρετικοί). Όλοι αυτοί παραβαίνουν την κοινωνική τάξη, όπως οι ρίγες παραβαίνουν τη χρωματική και ενδυματολογική τάξη».
Ο δυτικός άνθρωπος δεν έπαψε στιγμή να σημαδεύει με ρίγες ό,τι επέφερε αταξία, τονίζει ο Michel Pastoureau, διευθυντής στην Ecole Pratique des Hautes Etudes της Σορβόνης, αρχειονόμος, παλαιογράφος, ο οποίος κατέχει από το 1983 την έδρα της Ιστορίας της Δυτικής Συμβολικής κι αναζητεί στο παρελθόν και στο παρόν ριγέ σημάδια και συμβολισμούς, ίχνη μιας σχέσης που αποτυπώνεται στην εικονογραφία, τη λογοτεχνία, την Ιστορία. «Η ρίγα δεν ταυτίζεται με την αταξία. Είναι σημάδι αταξίας και μέσον επαναφοράς της τάξης». Η ρίγα δεν ταυτίζεται με τον αποκλεισμό. Είναι σημάδι αποκλεισμού και προσπάθεια επανένταξης.
Ωστόσο αυτές οι υποτιμητικές ρίγες, χωρίς να εξαφανιστούν εντελώς, άρχισαν από τη ρομαντική εποχή να υποχωρούν μπροστά στον ανταγωνισμό ενός άλλου είδους ρίγας, φορέα νέων ιδεών: ελευθερία, νιάτα, ευχαρίστηση, χιούμορ. Σήμερα τα δύο συστήματα αξιών συνεχίζουν να συνυπάρχουν.

13.25

Σε απόθεμα (επιπλέον μπορεί να ζητηθεί κατόπιν παραγγελίας)

0018 158 960-8309-18-2