Η ανάγκη μας για παρηγοριά

Ο Στιγκ Ντάγκερμαν πέθανε το 1954, 31 ετών και είχε ήδη αφήσει τη σφραγίδα του στη λογοτεχνία της χώρας του. Ο Ντάγκερμαν παρά το ταλέντο, τη δημιουργικότητά του, φαίνεται ότι υπέφερε πολύ. Η μελαγχολία διαπέρασε τον Ντάγκερμαν σαν ξίφος που δεν έβγαινε ποτέ απ’ την πληγή, έμενε εκεί για να κακοφορμίσει, σαν ξένο, άκαμπτο σώμα, περιττό, μέσα στο δικό του, τρυφερό σώμα, για να προκαλεί πόνο στην παραμικρή κίνηση. Και βεβαίως, αυτό το ξίφος διαπερνά το ίδιο το έργο του. Τον Λόγο του. Είναι ο άξονας αυτού του Λόγου. Και αυτός ο πολυπρισματικός Λόγος είναι ένας λόγος παραπάνω για να του δοθεί η ευκαιρία να μιλήσει για παρηγοριά.

Αυτός ο μελαγχολικός παραμυθάς, βέβαια, ήταν ταυτόχρονα και γνήσιο τέκνο της εποχής του: δεν θα σταθώ στις εμπειρίες του πολέμου αλλά σε αυτό που επακολούθησε της σύγκρουσης: της πνευματικής αναγέννησης που παρατηρήθηκε στα 1945.

Ουσιαστικά, ο Ντάγκερμαν ανδρώνεται συγγραφικά σε εκείνη ακριβώς την περίοδο. Ο υπαρξισμός, που έχει ήδη αρχίσει να κάνει τα πρώτα του δειλά βήματα πριν από το τραγικό 1939, διαδίδεται πλέον ευρέως στους διανοούμενους και τους καλλιτέχνες της εποχής. Το τραυματισμένο Παρίσι ξαναζεί μια δεύτερη «δεκαετία του ’20», ακόμα και η Αμερική, σύμφωνα με τον Γκορ Βιντάλ, είναι εκείνη την πενταετία, 1945-50, ένας μικρός παράδεισος για τους ανθρώπους του πνεύματος.

€7.95

Εξαντλημένο